نامه بیست و یکم

یا سریع الرضا

قطره اشکِ افتاده روی صفحه ی تلفن همراهم را پاک میکنم و سرم را میچسبانم به دیوار و زیر لب میگویم " ز حد گذشت جدایی میانِ ما ای دوست! "، صدای تلوزیون بلند میشود " آمدم ای شااااه پناهم بده" و دوباره زیر سقفِ اتاق کوچکم باران میگیرد، این روز ها همه چیز و همه جا دست به دست هم داده اند و دل ما را توی مشتشان فشار میدهند تا تنگ تر و تنگ تر شود. همینطور که اشک هایم را تند تند پاک میکنم به این فکر میکنم که چه کسی را بین خودم و امام رضا"ع" واسطه کنم تا دلش به دیدار راضی شود و دلم را از دست زمین و زمانی که دارند خفه اش میکنند بگیرد و ببرد در حریم امن حرم.. و راستش از شما بهتر پیدا نمیکنم..

آقای شماره ی بیست و یک، سلام!

میدانم این روز ها سرتان خیلی شلوغ است، البته سر امام رضا "ع" و خادم هایش همیشه شلوغ است، خدا این سر شلوغی هایتان را زیاد کند، اصلا کاش ما هم بودیم و سرتان را شلوغ تر میکردیم..

غرض از مزاحمت اینکه.. دل تنگیم.. شما که هر هفته یا شاید هم هر روز آقا را زیارت میکنید حالِ آنهایی که یک سال است مشهد نرفته اند را میدانید؟

راستش همیشه در زیارتِ آخر، وقتی سلام آخر را میدهم و از حرم خارج میشوم هزار بار برمیگردم و پشت سرم را نگاه میکنم و درست از لحظه ای که وقتی سرم را بر میگردانم حرم را نمیبینم دلم تنگ میشود، دلم خیلی خیلی تنگ میشود، انگار نه انگار که همین چند دقیقه پیش در حرم بودم ، حالا خودتان حساب کنید در عرض یک سال دلمان چه حجمی از دلتنگی را تحمل میکند..

من فکر میکنم شما حرف هایم را میفهمید، شما حال همه زائرهای گذشته و حال و آینده ی امام رضا "ع" را میفهمید و با همه شان مهربانید، حتما در جیب لباس خادمی تان برای بچه ها کلی نقل و شکلات دارید، بچه هایی که در صحن ها میدوند و سر میخورند را دعوا نمیکنید، با گمشده های حرم طوری رفتار میکنید که دیگر دلشان نمیخواهد پیدا شوند، به پیرزن ها و پیرمرد ها کمک میکنید که در نماز جماعت صحن انقلاب یک جای خوب در سایه پیدا کنند، اگر روزی هزار بار از شما سراغ باب الجواد و مسجد گوهرشاد را بگیرند هم خسته نمیشوید، اگر شیفت شب باشید و کسی خوابش ببرد ، پر تان را محکم در صورتش نمیکوبید که بیدارش کنید، احتمالا کنارش مینشینید ، دست روی شانه اش میگذارید و با مهربانی بیدارش میکنید، شاید هم خودتان را به ندیدن بزنید و بگذارید مسافرِ خسته ی امام رضا "ع" یک کمی بخوابد، سهمیه غذای هر روزتان را به یکی از فقیر های گوشه کنار پیاده رو های مشهد میدهید، میدانم، دلتان میخواهد هر روز کلی فیش داشته باشید و بین فقرا پخش کنید تا هیچ کدام از همسایه های امامِ رئوف گرسنه نخوابند، میدانم که با امام رضا "ع" حال و هوایی دارید، احتمالا وقتی شیفتتان شروع میشود و وارد حرم میشوید و سلام میدهید جواب سلامتان را هم میشنوید و لبخند امام رضا "ع" را در تمام ساعت های خادمی تان میبینید، به هر حال شما عزیزِ اهالی حرمید، در و دیوار ها، سقاخانه و آبخوری ها ، وجب به وجب صحن ها، دانه به دانه کبوتر ها شما و عطرتان را میشناسند، صبح ها با دعای ندبه و عهدتان خورشید را به حرم می آورید ، و شب ها با نماز و مناجات شبانه تان ماه و ستارگان را از آسمان به زمین میکشید، شما همیشه و همه جا خادم امام رضا "ع" هستید، فرقی ندارد مشهد باشید یا هر جای دیگر دنیا!

آقایِ بهترین خادم! میشود سلام و ارادت ما را هم به محضر حضرتِ رئوف برسانید و بگویید هوای دل همه ی دل تنگ ها را داشته باشند و به زودی زود از دلتنگی درشان بیاورند؟

به امید روزی که شما را با لباس خادمی معطر به عطر حرم و لبخند همیشگی تان در لشگر امام عصر ببینیم

به زودترین زودِ ممکن!

ارادتمند شما

نامه نویس دلتنگ