#نامه_دهم

دیشب داشتم یک کتابی میخواندم که رسیدم به اینجا:

 " یک روزی بود که همه اسلام در سیصد و سیزده نفر خلاصه میشد،در جنگ بدر اگر آن سیصد و سیزده نفر نابود میشدند، از بین میرفتند یا دست به شمشیر برای دقاع از اسلام نمیبردند؛ اسلام می مرد، نهال اسلام میخشکید.

این سیصدوسیزده نفر، سیصدوسیزده انسانند اما به قدر یک امت بزرگ و مبارز، با ارزش اند.

لذا رسول اکرم در جنگ بدر، قبل از شروع جنگ، دست ها را به آسمان بلند کرد و عرض کرد:

 ( اللهم! ان تهلک هذه العصابه من اهل الاسلام،لم تعبد فی الارض )

یعنی خدایا! اگر همین عده کوچک را نابود کنی، اینها بمیرند؛ تو روی زمین عبادت نمیشوی؛

یعنی این سیصدوسیزده نفر تنها عبادت گران خدا بودند.

پیداست که در چنین شرایطی، یک نفر از اینها که شمشیر به دست می گیرد؛ مثل این است که یک امت می جنگد. یک نفر که شهید میشود ؛ مثل این است که یک امت شهید میشود. "

آقای شماره ده؛ سلام!

دارم به این فکر میکنم که چقدر خوب است آدم قدر یک ملت بزرگ باشد،جاری و مفید و باطراوت،مثل رود،مثل باران و خستگی ناپذیر و استوار، مثل کوه،گر چه درباره شما گفته اند اگر به کوه ها روی بیاورید از استواری تان متلاشی میشوند..

خوشبحالتان!

راستش ما خیلی زود دور برمان میدارد، یک کانال میزنیم فکر میکنیم چکار کرده ایم، در یک اردوی جهادی یک کمی سختی میکشیم بعد فکر میکنیم عالم و آدم باید در برابرمان سر تعظیم فرود بیاورند،حتی فکر میکنیم همه پیشرفت های فرهنگی کشور مرهون زحمات ماست و از این صحبت ها، این خود بزرگ بینی به کنار، خیلی خیلی زود خسته میشویم و کارهایمان را رها میکنیم، دو نفر که در راهمان سنگ بیندازد آه و فغانمان گوش فلک را کر میکند، غافل از آنیم که کسی به شیشه های قطار ایستاده سنگ نمیزد و حرکت است که دشمنان آدم را به تکاپو وا میدارد.

آخر بدی اش اینجاست که خودمان هم خیلی با همدیگر مصیبت داریم، بخشش و بزرگواری مان کم شده،اگر یک نفر هم بخواهد مثل ما یک کار خوب بکند ولی یک جایی پایش بلغزد، بجای آنکه دستش را بگیریم پرتش میکنیم پایین!

غافل از اینکه امام زمان "عج" را به متوقِّع های تنبلِ بی طاقتِ کم ظرفیت نمیدهند و شما و امام زمان "عج" چوب جادویی تان را تکان نمیدهید و اجی مجی نمیکنید تا یکهو همه چیز درست شود و اصلا سنت الهی این است که " ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیر ما بأنفسهم " .

دیشب که اینها را خواندم و درباره شان فکر کردم دلم برایتان تنگ شد،هم برای خودتان که آرزوی دیدنتان قلب هایمان را پر کرده،هم برای شبیه شما شدن..

آقای شماره ده!

لطفا برای همه ما دعا کنید که مثل شما بشویم؛ مومن،متعهد،مصمم،خستگی ناپذیر و استوار و خدا کند که به زودی،آن اتفاق قشنگ بیفتد..

در آرزوی روزهای خوب

نامه نویس:)

#سیصدوسیزده_نامه