یا مَن الیه یرجع الامر کلّه

راستش من هیچ وقت در هوایی که شما نفس کشیده اید نفس نکشیده ام، هیچ وقت به طور اتفاقی با هم نگاهمان به آسمان نیفتاده است ،هیچ وقت قطراتِ آن بارانی که روی عبای مهربان شما ریخته روی لباس های من نچکیده است،هیچ وقت در هوای گرمی که شما روزه میگرفتید من روزه نبوده ام راستش من با شما "هیچ وقت" های زیادی دارم،هیچ وقت هایی که با وجود این همه سال فاصله حسرتشان دارد در دلم نفسِ عمیق میکشد، ما با شما "هیچ وقت" های زیادی داشته ایم اما کنارِ همه ی این هیچ وقت ها یک "همیشه" ی قشنگ و لطیف و معطر و شیرین و خوش آوا هم وجود داشت.

شما نبودید اما بودید، از یک جایی به بعد نشد که خورشید در آسمان طلوع کند و یاد شما را بر ما نتاباند ، از یک جایی به بعد باران که می آمد شما هم بودید، آسمان که پر از ستاره میشد شما هم بودید، با شکوفه های بهار و گرمای تابستان و عاشقانه های پاییز و برف و باران زمستان شما هم بودید، شما روح خدا را به لحظه لحظه ی ما بخشیده بودید و روح خدا را به این راحتی ها نمیشد از جان لحظه ها گرفت، اما خب، هر کسی اینها را نمیدید!

امام خوب و عزیز و همیشه ی ما سلام!

من و بچه های هم نسل من سخت موقعی به دنیا آمدیم ، حتی حالا که فکر میکنم از بچه های سال های انقلاب و جنگ هم زمان سخت تری به دنیا آمدیم، نسل ما چشم که باز کرد هوای حکومت اسلامی را نفس کشید، اسمش رفت در شناسنامه جمهوری اسلامی، راهپیمایی اش را دیگران رفته بودند،زخمش را دیگران برداشته بودند، جان دادند ، جوان دادند، نفس گذاشتند و هوس را گذاشتند، زجر کشیدند، شکنجه شدند، سوختند، جگرشان پاره پاره شد، تا انقلابمان جان بگیرد!

بچه ماهی اما تا وقتی در آب است هیچ وقت آب را نمیفهمد، ما از وقتی چشم باز کردیم ماهیان اقیانوسِ آرامی بودیم که برایمان ساخته بودند ، قطره ای از اقیانوس را ما نباریده بودیم اما در آن میخوردیم و میخوابیدیم و کیف میکردیم..

عده ای آمدند سرمان را به بازی و خورد و خوراک گرم کردند تا یادمان برود برای چه در این اقیانوس آبی امن و امانیم، کم کم کار به جایی رسید که بعضی ها وجود اقیانوس را هم انکار کردند، گفتند کدام آب؟کدام آبی؟ کدام امن؟ کدام امان؟ کدام اسلام؟ کدام انقلاب؟ کدام بدبخت؟ کدام بیچاره؟ گفتند خسته مان کردید از بس از این حرف ها در گوشمان خواندید..گفتند بگذارید شنایمان را کنیم _همان ها که وجود آب را انکار میکرد_..

نسل ما سخت موقعی به دنیا آمد آقای امام!

حالا دلخوشی ها رنگ عوض کرده، درد ها، دغدغه ها، امیدها، گاهی احساس میکنم وقتی حرف از اقیانوس میزنیم دیگر کسی مارا نمیفهمد، وقتی میگوییم مستضعفین دهان کج میکنند، وقتی میگوییم جهاد مسخره میشویم، وقتی میگوییم انقلاب، وقتی میگوییم اسلام، وقتی میگوییم مبارزه با فقر،مبارزه با ظلم، چپ چپ نگاهمان میکنند..

پدران و مادرانمان روزهایی جنگیدند که حق و باطل بی روتوش و بی نقاب مشخص بودند، ما اما در روزهایی فهمیدیم باید بجنگیم که باطل هم نقاب حق زده بود و به هر کسی میگفتی این باطل است مهر حق ستیزی به پیشانی ات میکوفت..

سخت موقعی به دنیا آمدیم آقا! جاده مِه آلود بود، آب گل آلود، هر روز داریم تنها تر از تنها میشویم و پر زخم تر، گوشمان از حرف ها و تحلیل های بی سر و ته پر است، دلمان از درد و همه این ها از جایی سرچشمه میگیرد که شما را به ما بد فهماندند، شما را اسیر صفحه های کتاب درسی نادوست داشتنی تاریخ کردند و گفتند یک امامی بود و یک مردمی و یک شاه عیاش و ستمگری، مردم آمدند و به رهبری امام، تخت و تاج را از شاه عیاش و ستمگر گرفتند و امام در فلان سال به رحمت خدا پیوست!

پرونده ی شما را برای ما بستند،نگفتند انقلاب ما تازه آغاز دویدن ها بود، نه ایجاد فرصتی برای با خیال آسوده خوردن و خوابیدن، نگفتند ما حالا حالا ها کار داریم، نگفتند انقلاب ما برای نجات همه ی مستضعفین و مظلومان جهان بود تا ظهور حضرت منجی، عکس شما را اول کتاب هایمان زدند و گفتند حالا که انقلاب کردیم با خیال راحت سرتان را مثل کبک در این کتاب ها و تست ها فرو کنید، نگفتند برای چه باید درس بخوانید، نگفتند از خواندنتان قرار است به کجا برسید و باید به درد کجا بخورید،فقط گفتند در حد مرگ بخوانید که یک شغل با کلاس تر و بهتر و پر پول تر نصیبتان شود تا با کیف بیشتری بخوابید و بخورید، چشم های تو اما حرف دیگری داشت، درد دیگری داشت..

مرقد سید مظلومان کجا و کاخ شاهانه ی حالا کجا؟ آرمان ها و درد های شما کجا، دردها و دغدغه های نسل ما کجا؟ شمای واقعی کجا و شمای کتاب تاریخ و دینی کجا؟ قرارمان بر این نبود، بود؟

حرف زیاد است اما از همه شکوه ها و دردودل ها که بگذریم آمدم بگویم ما خیلی دلمان میخواهد برایتان فرزندان خوبی باشیم،ما خیلی دلمان میخواهد راه شما را_همانطور که هست، نه این طوری که نشانمان داده اند_ ادامه بدهیم ،شما هم کمکمان کنید، آقای همیشه پدر..