#نامه_بیست‌وچهارم

آدم ها وقتی کمی بزرگ میشوند و میفهمند به دنیا نیامده اند که فقط بخورند و بخوابند و درک میکنند غیر از مشکلات پیشِ پا افتاده ی خودشان مسائل مهم تری هم در دنیا وجود دارد، قله های زیادی را رو به رویِ خودشان میبینند.

قله هایی که باید بروند فتحشان کنند..

البته اینطور نیست که هر کس هر قله ای را که دلش میخواهد فتح کند، باید نگاه کند ببیند کدام قله _ یا قله ها_ برای اوست.

ناگفته نماند که پیدا کردنِ آن قله کارِ راحتی نیست ، اما لحظه ای که آدم قله اش را پیدا میکند لحظه بسیار خجسته ای‌ست!

اولش گل از گلش میشکفد، میپرد در هوا و دست هایش را میزند بهم و میگوید "عاخ جون! قله م رو پیدا کردم!" و دوان دوان به سمت قله اش میرود برایِ فتحی به یاد ماندنی!

اما چند روزی که بگذرد، چند تپه را که رد کند، پایش که چند تا خراش بردارد، زوزه ی گرگ ها که به گوشش برسد، کم کم ذوقش را از دست میدهد، هی دلش میخواهد پرچمش را بزند روی همین تپه های بین راه و بگوید " خب من وسعم در حدِ فتحِ همین تپه بود!" در حالی که خودش میداند قدرتِ فتح قله را هم دارد، فقط انگیزه اش کم شده است.

آقای شماره بیست و چهارم، سلام!

این نامه را از روی یکی از تپه های بین راه مینویسم، باتری ام دارد تمام میشود، باتری خودم را میگویم! ، دلم میخواهد پرچمم را همین جا بگذارم و بگویم " خب.. متاسفانه وسعِ من در همین حد بود!" اما خودم میدانم که قدرتم از فتحِ آن قله ای که قرار بود مقصدم باشد هم بیشتر است.

اصلا قدرت آدم ها به قدرت خدا وصل است، هر چقدر بخواهند خدا از فضل خودش به آنها میبخشد ، آدم ها هستند که در طلب کوتاهی میکنند.

داشتم میگفتم.. نشستم روی تپه و به قله ام نگاه میکنم، راه زیادی باقی مانده است، یک نفر توی دلم میگوید" بی خیال! بی خیال!" 

گوشم را میگیرم که صدایش را نشنوم، میخواستم از شما بخواهم برایم دعا کنید، شنیده ام شما از کوه ها محکم ترید و در عزمتان از همه راسخ تر.

میشود برایم یک دعای محکم کنید؟ یک دعای محکم تر از کوه..

قشنگ نیست که من روی تپه ای نشسته باشم و قله ها در انتظار ایستاده...

با ارادت های فراوان

نامه نویس!

#سیصدوسیزده_نامه